Μέσα στὸ κλῖμα τοῦ γενικευμένου πένθους γιὰ τὴν αἰφνίδια ἀπώλεια τῆς ζωῆς δεκάδων συνανθρώπων μας, ἀλλὰ καὶ τὴ βαθειὰ θλίψη γιὰ τὴν ἐκτεταμένη οἰκολογικὴ καταστροφὴ τῆς εὐρύτερης περιοχῆς μας ἀπὸ τὰ συγκλονιστικὰ γεγονότα τῶν ἡμερῶν αὐτῶν  ποὺ ἔπληξαν τὴν Πατρίδα μας καὶ τὴν Τοπική μας Ἐκκλησία, ἡ ἱερὴ περίοδος τοῦ δεκαπενταύγουστου προβάλλει ὡς δυνατὴ πνευματικὴ εὐκαιρία ἀνεφοδιασμοῦ τῆς ἐλπίδας μας, παρακλήσεως τοῦ πόνου μας, ἰάσεως τῶν πληγῶν μας, ἐνίσχυσης τῶν δυνάμεών μας γιὰ τὴ συνέχιση τῆς δημιουργίας τῆς ζωῆς καὶ τέλος θωράκισης τῆς πίστης μας στή δύναμη τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τή διαπίστωση τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας.

           Γέφυρα μετάβασης ἀπὸ τὶς ὀδυνηρὲς ἐμπειρίες, κατὰ τρόπο ὑπερβατικὸ καὶ σωτήριο, στὴ χαρὰ τῆς Ζωῆς ἀποτελεῖ «Ἡ μετὰ θάνατον Ζῶσα», δηλαδὴ τὸ πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, τὸ ὁποῖο ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ πανηγυρίσουμε μὲ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικὲς κατὰ τὴν κορυφαία στὸ καλοκαίρι Θεομητορικὴ ἑορτή.

          Ἡ Παναγία μὲ τὴν κοίμησή Της μετέστη σωματικὰ «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωὴν» ἐγκαινιάζοντας τὴ νέα πραγματικότητα, τὴν ὁποῖα δώρισε στὸν ἄνθρωπο ὁ  Χριστὸς μὲ τὴν κάθοδό Του στὸν Ἄδη.  Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἡ Παναγία ἔγινε, ὡς ἄνθρωπος, συνεργὸς στὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας, ἐνῶ παράλληλα ἡ Ἴδια φανέρωσε ἐσχατολογικὰ τὴ μέλλουσα κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, πρὸ τοῦ τέλους τοῦ κόσμου.

         «Τάφος καὶ νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν, ἀλλ’ ὡς Ζωῆς Μητέρα πρὸς τὴν Ζωὴν μετέστησεν…», γιὰ νὰ ἀνοίξει σὲ ὅλους τὴν πύλη τῆς εὐσπλαγχνίας, ποὺ μᾶς εἰσάγει στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ εἶναι ἡ ὄντως ζωή μας.

                 Πεποικιλμένη μὲ αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά, ἡ Μητέρα τῆς Ζωῆς ἀνεδείχθη καὶ Μητέρα ὅλων μας. Γι’ αὐτὸ καὶ ἐμεῖς μὲ ἀπόλυτη τὴν βεβαιότητα τῆς συνεχοῦς παρουσίας Της στὴ ζωή μας μὲ εὐγνωμοσύνη ψάλλουμε: «… ἐν τῇ κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε…».

ἀρχιμ. Ἱερόθεος Καλογερόπουλος