Μὲ τὴν ὕψωση τοῦ Τιμίου Ξύλου τοῦ Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, στὸ ξεκίνημα κάθε νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, ἡ Ἐκκλησία διασαφηνίζει τὴν γνησιότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν ὀρθοπραξία τῶν ἐκδηλώσεων τῆς θρησκευτικότητας τοῦ ἀνθρώπου, τονίζοντας τὸν βαθύτερο σκοπὸ τῆς ζωῆς τῶν πιστῶν, ποὺ εἶναι ἡ ἀνάσταση διὰ τοῦ σταυροῦ, ἐνῶ παράλληλα προσδιορίζει τὴν ποιότητα τῆς προσπάθειας ποὺ πρέπει νὰ καταβληθεῖ στὴν ἐπίτευξη αὐτοῦ τοῦ στόχου.

Ὁ Χριστὸς ποὺ «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β, 4) κληρονομεῖ στὸ πλάσμα Του, μέσα στὴν ἱστορία, τὴ ζωὴ τοῦ Σταυροῦ Του. Ἔκτοτε ἡ αὐθεντικότητα τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως κρύβεται στὴ φύση τοῦ Σταυροῦ, ὁ ὁποῖος γίνεται τὸ μέτρο καὶ τὸ κριτήριο τῆς ἀλήθειας τῆς ζωῆς ἀλλὰ καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου.

Διά τοῦ Σταυροῦ καταξιώνεται τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἐπειδὴ κερδίζει τὴν νίκη κατὰ τοῦ θανάτου καὶ ἀποκαθίσταται στὴν ἀρχική του δόξα. Ἔτσι, ὁ Σταυρὸς γίνεται ὁ τρόπος μέσα ἀπὸ τὸν ὁποῖο ἀποκαλύπτεται ὁ Θεὸς στὸν ἄνθρωπο, καὶ παράλληλα ὁ τόπος μέσα στὸν ὁποῖον ἀπελευθερώνεται καὶ διασώζεται ὁ ἄνθρωπος.

Ἡ καύχηση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου «ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου», ἀποτελεῖ, στὰ πλαίσια τῆς προσπάθειας τοῦ ἀνθρώπου, αἰώνια προτροπὴ γιὰ σοφὴ διέξοδο ἀπὸ τὸν δαιμονικὸ ἐγωισμὸ καὶ γιὰ σαφῆ ἀπεμπλοκὴ ἀπὸ τὴν αἰχμαλωσία τοῦ κακοῦ, μὲ σκοπὸ τὴ βίωση τοῦ μυστηρίου τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς καταλλαγῆς τοῦ κόσμου.

Στὴν πορεία τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἀνάσταση, ἡ σχέση μας μὲ τὸν κόσμο πρέπει νὰ ἐπαληθεύεται ἀπὸ τὸν Παύλειο λόγο « ... ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι’ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ... » (Γαλ. στ΄ 14).

ἀρχιμ. Ἱερόθεος Καλογερόπουλος