«Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός . . .»
(κάθισμα ἤχου δ΄, ἐκ τοῦ ὄρθρου τῆς ἑορτῆς)
Πέρασαν δύο χιλιάδες χρόνια καὶ πλέον ἀπὸ ἐκείνη τὴν σωτήρια νύκτα κατὰ
τὴν ὁποία «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ’ ὕψους ὁ Σωτήρ ἡμῶν», ἀφοῦ «ἐφανερώθη
ἐν σαρκὶ» ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος ὡς «Παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καὶ ἐδόθη
ἡμῖν» (Ἡσ. Θ΄ 6).
Τὸ ἱστορικὸ αὐτὸ γεγονὸς τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεανθρώπου στὴ φάτνη τῶν
ἀλόγων τοῦ Σπηλαίου τῆς Βηθλεέμ, ἑορτάζεται δικαιολογημένα μὲ ἀπερίγραπτη
χαρὰ καὶ λαμπροὺς πανηγυρισμοὺς ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα, ἐπειδὴ ἔχει βαθύτατες
πνευματικὲς διαστάσεις ποὺ ἐπηρεάζουν τὴν πορεία τοῦ γένους της στὴν ἱστορία.
Πτωχεύει ὁ Θεὸς «πλούσιος ὤν, ἵνα ἡμεῖς τῇ Ἐκείνου πτωχείᾳ πλουτίσωμεν»
(Β΄ Κορινθ. η΄ 9). Αὐτὴ ἡ συγκατάβασή Του, ἔκανε τὸν ἄνθρωπο κοινωνὸ τῆς Θείας
φύσεως. Ἔκτοτε τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων στὸ πρόσωπο τοῦ Γεννηθέντος Χριστοῦ,
γνωρίζει τὸν ἀόρατο καὶ ἀπρόσιτο μέχρι τότε Θεό, ὡς ὁρατὸν καὶ προσιτόν.
Στὸ γεγονὸς τῆς
ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ, τὸ ἀνθρώπινο γένος συμμετέχει διὰ τῆς Παρθένου Μαρίας,
ἡ Ὁποία μὲ τὴν ἐκούσια παράδοσή Της στὸ Θεῖο Θέλημα, γίνεται ἡ πηγὴ τῆς χαρᾶς
τῶν ἀνθρώπων καὶ ὁ τρόπος τῆς κοινωνίας τοῦ οὐρανοῦ μὲ τὴ
γῆ.
Ὁ τόπος,
ὅμως, ὅπου πάντοτε ὁ Χριστὸς Γεννᾶται εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὅταν αὐτὴ
ὅσο βρώμικη καὶ ἄν εἶναι προσφέρεται μὲ ἐμπιστοσύνη στὸ Θεὸ γιὰ νὰ τὴν
καταστήσει σκήνωμα τῆς δόξας Του.
ἀρχιμ. Ἱερόθεος Καλογερόπουλος
