«...... δι' ἐγκρατείας ἑτοιμασθῶμεν πρὸς μετουσίαν, τῆς ἐν τῇ Σιὼν δεσποτικῆς ἱερουργίας, διὰ δακρύων προκαθαρθῶμεν τοῦ ἐν αὐτῇ Θείου Νιπτῆρος, ......
........
παρασκευασθῶμεν εἰς προσκύνησιν τοῦ Σταυροῦ, καὶ τῆς Ἐγέρσεως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ,
βοῶντες πρός Aὐτόν, Μή καταισχύνης ἡμᾶς, ἀπὸ τῆς προσδοκίας ἡμῶν φιλάνθρωπε».
Οἱ παραπάνω στίχοι, ἀπό τό ἀπόστιχο πού ψάλλεται κατά τόν ἑσπερινό
τῆς Τρίτης τῆς Τυρινῆς, συμπυκνώνουν τό νόημα τῆς ἀγωνιστικῆς
προσπάθειας, τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο αὐτή καταβάλλεται καί προσδιορίζουν τήν
αἰτία τῆς ἀνθρώπινης προσδοκίας μέσα στόν λειτουργικό χρόνο τῆς Ἁγίας καί
Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.
Γίνεται φανερό πώς σκοπός τῆς Σαρακοστῆς εἶναι ἡ μετοχή τοῦ
ἀνθρώπου στήν αἰώνια ζωή. Μετοχή πού προϋποθέτει ἐνσυνείδητη διάθεση,
ὁλοπρόθυμη ἄσκηση καί ἐπίμονη ὑπομονή. Οἱ ἀρετές αὐτές εἶναι τά ἀνθρώπινα
χαρίσματα. Δῶρα καί γνωρίσματα τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς τά ἔδωσε γιά νά τά αὐξήσουμε
καί νά τά πολλαπλασιάσουμε.
Ἡ ἁμαρτία γίνεται ἐμπόδιο στήν ἄσκηση αὐτή καί φραγμός στήν
ἀποτελεσματικότητά της. Τήν ἐμπλοκή στήν ἁμαρτία ὑπερβαίνει ὁ ἄνθρωπος μέ
προσευχή καί νηστεία. Προσευχή εἶναι ἡ κοινωνία μας μέ τόν Θεό, καί νηστεία ἡ
ἄρνηση ὑποταγῆς μας στίς διαθέσεις τῆς φθαρτῆς φύσεώς μας.
Στήν προσπάθεια αὐτή, πού δέν εἶναι εὔκολη, δέν εἴμαστε μόνοι. Μᾶς
ἐκπαιδεύουν ὅσοι ἀπέδειξαν ὅτι ἔχουν ἐμπειρία στήν τέχνη τῆς ἐπιστράτευσης τῶν
πνευματικῶν δυνάμεων, δηλαδή τά νέφη τῶν ἁγίων μαρτύρων καί τά πλήθη τῶν ὁσίων
μοναστῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ παρότρυνση τοῦ Κυρίου «Θαρσεῖτε. Ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον»
(Ἰωάν. ιστ΄ 33) γίνεται ἀψευδής βεβαίωση τῆς δυνατότητος πού ἔχουμε νά
μεταβάλουμε τόν ἀνθρώπινο χρόνο τῆς Σαρακοστῆς σέ ἀληθινή πνοή καί αἰώνια ζωή.
