ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΥΛΗ ΤΗΣ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗΣ
«...ἰδοὺ καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ καιρὸς μετανοίας˙
ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους
καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς...»
(ἰδιόμ. τοῦ κατανυκτικοῦ ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς)
ἀποθώμεθα τὰ ἔργα τοῦ σκότους
καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτὸς...»
(ἰδιόμ. τοῦ κατανυκτικοῦ ἑσπερινοῦ τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς)
Μὲ δεδομένη σὲ καθημερινὴ βάση τὴν ἀταξία, τὴν ἀσυναρτησία, τὴν παντοειδῆ ἀδικία, τὸ πυκνὸ σκοτάδι στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, τὸ ψέμα ποὺ ἀδυνατίζει τὴν ἐλπίδα του, τὴν σαγήνη τῆς φαινομενικότητας ποὺ τὸν ἐκτρέπει ἀπὸ τὴν πορεία του, τὴ δύναμη τῶν ἐπιθυμιῶν τῆς σάρκας ποὺ ἀποξηραίνουν τὴν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς του, ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἔρχεται «ὡς καιρὸς» ἐλπίδας, παρηγοριᾶς καὶ δυνατότητας μετάβασης ἀπὸ τὸν ἀβίωτο βίο στὴ ζωή, ἐπειδὴ τροφοδοτεῖ τὴ βαθύτερη καὶ οὐσιαστικότερη ἀνάγκη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς γιὰ λύτρωση.
Ἡ παραπάνω ὑμνολογικὴ φράση συμπυκνώνει τὸ νόημα καὶ ὑποδεικνύει τὸν τρόπο αὐτῆς τῆς μετάβασης ἀπὸ τὸ σκοτάδι στὸ φῶς, ἀπὸ τὸ ψέμα στὴν ἀλήθεια, ἀπὸ τὸ φαίνεσθαι στὸ εἶναι, καὶ ἀπὸ τὴν βιολογικὴ ἐπιβίωση στὴν ὄντως ζωή.
Ἡ ἁγία Τεσαρακοστὴ εἶναι ἡ πιὸ εὐλογημένη χρονικὴ περίοδος τῆς Ἐκκλησίας, διότι μέσα της καλλιεργεῖται τὸ χάρισμα τῆς μετανοίας, ποὺ καρποφορεῖ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία καὶ λύνει τὰ δεσμὰ ποὺ περιορίζουν τὸν ἄνθρωπο, ἐνῶ ἐνισχύει μὲ δύναμη τὴν ὁλοκάρδια προθυμία γιὰ μετοχὴ στὴν ἄληκτη χαρά.
Ἡ χαρὰ ἔρχεται ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ὑπέρβασης τῆς ἁμαρτίας, δηλαδὴ τῆς ἀπογύμνωσης τοῦ δικοῦ μας θελήματος καὶ τοῦ τρόπου ζωῆς, καὶ τῆς ἔνδυσης τῶν ἀρετῶν ποὺ τὶς χρειαζόμαστε ὡς ὅπλα τοῦ φωτός.
Ἡ χαρά, τέλος, εἶναι ἡ κορύφωση τῆς μετανοίας ὡς ἕνας ἀκατάπαυστα ἀνανεούμενος πνευματικὸς ἀνεφοδιασμὸς ποὺ δίνει νόημα στὴ ζωὴ καὶ τὴν τροφοδοτεῖ μὲ ὑπομονὴ στὴν καθημερινὴ ἄρση τοῦ Σταυροῦ μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς ἀνάστασής της.
ἀρχιμ. Ἱερόθεος Καλογερόπουλος
