«...... δι' ἐγκρατείας ἑτοιμασθῶμεν πρὸς μετουσίαν, τῆς ἐν τῇ Σιὼν δεσποτικῆς ἱερουργίας, διὰ δακρύων προκαθαρθῶμεν τοῦ ἐν αὐτῇ Θείου Νιπτῆρος,  ......

........ παρασκευασθῶμεν εἰς προσκύνησιν τοῦ Σταυροῦ, καὶ τῆς Ἐγέρσεως Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, βοῶντες πρὸς Aὐτόν, Μὴ καταισχύνης ἡμᾶς, ἀπὸ τῆς προσδοκίας ἡμῶν φιλάνθρωπε».

 

Οἱ παραπάνω στίχοι, ἀπὸ τὸ ἀπόστιχο ποὺ ψάλλεται κατὰ τὸν ἑσπερινὸ τῆς Τρίτης τῆς Τυρινῆς, συμπυκνώνουν τὸ νόημα  τῆς ἀγωνιστικῆς προσπάθειας, τὸν σκοπὸ γιὰ τὸν ὁποῖο αὐτὴ καταβάλλεται καὶ προσδιορίζουν τὴν αἰτία τῆς ἀνθρώπινης προσδοκίας μέσα στὸν λειτουργικὸ χρόνο τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.          

Γίνεται φανερὸ πὼς σκοπὸς τῆς Σαρακοστῆς εἶναι ἡ μετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὴν αἰώνια ζωή. Μετοχὴ ποὺ προϋποθέτει ἐνσυνείδητη διάθεση, ὁλοπρόθυμη ἄσκηση καὶ ἐπίμονη ὑπομονή. Οἱ ἀρετὲς αὐτὲς εἶναι τὰ ἀνθρώπινα χαρίσματα. Δῶρα τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς τὰ ἔδωσε γιὰ νὰ τὰ αὐξήσουμε καὶ νὰ τὰ πολλαπλασιάσουμε.

Ἡ ἁμαρτία γίνεται ἐμπόδιο στὴν ἄσκηση αὐτὴ καὶ φραγμὸς στὴν ἀποτελεσματικότητά της. Τὴν ἐμπλοκὴ στὴν ἁμαρτία ὑπερβαίνει ὁ ἄνθρωπος μὲ προσευχὴ καὶ νηστεία. Προσευχὴ εἶναι ἡ κοινωνία μας μὲ τὸν Θεό, καὶ νηστεία ἡ ἄρνηση ὑποταγῆς μας στὶς διαθέσεις τῆς φθαρτῆς φύσεώς μας.

Στὴν προσπάθεια αὐτή, ποὺ δὲν εἶναι εὔκολη, δὲν εἴμαστε μόνοι. Μᾶς ἐκπαιδεύουν ὅσοι ἀπέδειξαν ὅτι ἔχουν ἐμπειρία στὴν τέχνη τῆς ἐπιστράτευσης τῶν πνευματικῶν δυνάμεων, δηλαδὴ τὰ νέφη τῶν ἁγίων μαρτύρων καὶ τὰ πλήθη τῶν ὁσίων μοναχῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ἡ παρότρυνση τοῦ Κυρίου «Θαρσεῖτε. Ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. ιστ΄ 33) γίνεται ἀψευδὴς βεβαίωση τῆς δυνατότητος ποὺ ἔχουμε νὰ μεταβάλουμε τὸν ἀνθρώπινο χρόνο τῆς Σαρακοστῆς σὲ ἀληθινὴ πνοὴ καὶ αἰώνια ζωή, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε.

 ἀρχιμ. Ἱερόθεος Καλογερόπουλος
Πρωτοσύγκελλος Ἱ. Μ. Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς