(τελευταῖος στίχος τοῦ ΙΕ΄
ἀντιφώνου, ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ, ἤχου πλ. β΄)
Ἡ ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου ἔρχεται, ὡς ἐπαναλαμβανόμενη χρονική εὐκαιρία στή ζωή μας, προκειμένου νά ἀποκτήσουμε τήν δυνατότητα ἐκούσιας μετοχῆς στά «ἀπόρρητα» γεγονότα τῆς Θείας Οἰκονομίας.
Θά δεχθοῦμε καί
πάλι τήν προτροπή,
Νά ἀγαπήσουμε
τόν Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας.
Νά υἱοθετήσουμε
τήν ἀγάπη τοῦ πάγκαλου Ἰωσήφ πρός τά ἀδέλφια του.
Νά μή ταυτιστοῦμε, διά τῶν ἔργων μας, μέ τήν καταρασθεῖσα καί ξηρανθεῖσα συκῆ.
Νά μή ταυτιστοῦμε, διά τῶν ἔργων μας, μέ τήν καταρασθεῖσα καί ξηρανθεῖσα συκῆ.
Νά ἀποκτήσουμε τό «ἔλαιον» τῆς ἀγάπης τῶν
πέντε φρονίμων παρθένων.
Νά ἐκδηλώσουμε τή μετάνοια τῆς ἀλειψάσης τόν Κύριον πόρνης γυναικός.
Νά μιμηθοῦμε τήν θυσιαστική προσφορά «τοῦ νίπτειν τούς πόδας ἀλλήλων».
Νά ἀρνηθοῦμε τήν προδοσία στόν σύγχρονο κῆπο τῆς κοινωνίας.
Νά ἐκδηλώσουμε τή μετάνοια τῆς ἀλειψάσης τόν Κύριον πόρνης γυναικός.
Νά μιμηθοῦμε τήν θυσιαστική προσφορά «τοῦ νίπτειν τούς πόδας ἀλλήλων».
Νά ἀρνηθοῦμε τήν προδοσία στόν σύγχρονο κῆπο τῆς κοινωνίας.
Νά ἀποδεχθοῦμε
ἐκούσια τόν θάνατο, μέ σκοπό νά ἀκυρώσουμε τή φθορά, νά λύσουμε τήν ἁμαρτία, νά
σκυλεύσουμε τόν ἄδη, νά συνθλάσουμε μοχλούς σιδηρούς, νά διαρρήξουμε τούς
δεσμούς μας μέ τό σκοτάδι, γιά νά κληρονομήσουμε τή ζωή πού πολιτεύεται καί
εἶναι ἡ ἀκατάλυτη ζωή τῆς Θεότητάς Του.
Ἡ Ἐκκλησία ὀνομάζει τά μεγάλα αὐτά γεγονότα «ὑπερφυά», δηλαδή,
πέρα ἀπό τίς συνθῆκες τοῦ φυσικοῦ καί ὑλικοῦ μας κόσμου καί μᾶς καλεῖ νά τά
προσεγγίσουμε ὄχι μέ τή δύναμη τῆς λογικῆς, οὔτε μέ τή δουλεία τῶν σωματικῶν
αἰσθήσεων, ἀλλά μέ τή ταπείνωση τῆς μυσταγωγίας μας καί τή διάθεση τῆς
ἀποκαλύψεώς τους.
Ἄς εἶναι αὐτή ἡ ἑβδομάδα γιά ὅλους μας μυσταγωγική καί
ἀποκαλυπτική τῶν γεγονότων, ὥστε νά ἀποδειχθεῖ γιά τή ζωή μας ΜΕΓΑΛΗ καί
ΑΓΙΑ.
